een weekje de fontein

Het blijft warm, soms is het gewoon heet. Er is een camping in de Achterhoek waar de dennen brede kronen ons de koele schaduw bie'n en van waaruit we onze “normale” activiteiten kunnen coördineren: de Fontein in Eibergen. Genoeg plek inmiddels, de ergste vakantiedrukte is voorbij. En belangrijk: voldoende bereik voor onze mobile telefoons en dus ook de beschikking over internet. Nomofobie is deze week het modewoord, de populaire naam voor no mobile phone phobia, de angst die je ervaart voor het niet bereikbaar zijn. Volgens W heb ik meer last van “notafobie”: geen bereik hebben met mijn tablet. Je kunt zelfs een test doen (op internet dat dan weer wel) om te meten wat je NMP-Q is, een getal dat aangeeft in welke mate je last hebt van deze moderne aandoening. We hebben de test maar niet gedaan: bang voor de uitslag. 

maandag 17 tot maandag 24 augustus: @ eibergen 

En de dagen kabbelden voort. Deze keer niet een en-toen-en-toen-verhaal, maar gewoon een aantal highlights. Kleinzoon T vierde zijn zesde verjaardag en mocht onder meer een nachtje slapen in de bus. Eerst met de kleine man naar de film, de nieuwe Duitse Lassie en na de pannenkoeken (als je die dingen vaak bakt begin je er een beetje op te lijken) oma naar huis gestuurd, zodat de mannen het rijk alleen hadden. T heeft meer dan de klok rond geslapen: “hier is het niet zo warm als in mijn bed thuis”, en dat terwijl de thermometer in de bus ’s nachts niet onder de 25 graden is gekomen. Schiet me tijdens het typen van dit verhaal iets te binnen dat ik “ergens” gelezen heb: “De aarde is niet plat! Hij is rond,, net als een pannenkoek”. 

En het was weer raak: we mochten opnieuw een plaatselijke fietsenmaker sponseren. Op onze tocht door het Needse land was het weer eens pff. Och als je zo’n 1.000 kilometer per maand fietst ben je af en toe aan de beurt, vooral wanneer het warm weer is en onze paden niet altijd van asfalt zijn maar meestal van steenslag. Zelfs de beste anti-lekbanden laten dan wel eens een steekje vallen. 

Een ochtendje naar W&J (zus/schoonzus en zwager). Natuurlijk op de fiets en via een omtrekkende beweging. Het Zwillbrocker Venn lag er waterloos bij. Heb onlangs gelezen dat het de flamingo’s dit jaar wederom niet gelukt is om jongen groot te brengen vanwege het gebrek aan water. En dat terwijl in ik juni in dit blog nog vermeldde dat de eerste flamingokuikens gespot zijn. De roze zuurstokken zijn inmiddels verdwenen. 

Broer/zwager en schoonzus R&S kwamen gezellig bij ons op de camping een nachtje hun nieuwe caravan uitproberen. Binnenkort mogen we een paar weken hun woonboerderij bewaken wanneer zij de wereld onveilig gaan maken. Zij noemen dat vakantie. R zorgde voor een maaltijd die erg goed binnen te houden was en ik heb voor het eerst van mijn leven hamburgers van wild zwijn gegeten (gebakken op de bbq). Het flesje Prosecco dat ze bij de aanschaf van het huisje op wielen gekregen hadden was niet dorstlessend genoeg voor ons vieren, zodat we de volgende morgen blij waren dat de camping een grote glasbak heeft. 

Een half dagje vrijwilligerswerk is vanuit de camping ook goed te regelen: alleen wat eerder opstaan om om acht uur ’s morgens de elektrocar uit de garage te kunnen rijden. Een paar ritjes met voornamelijk demente bejaarden die naar de dagzorg gebracht moesten worden. Eentje presteerde het om tijdens een ritje van 10 minuten exact 23 keer op te merken dat volgens hem de vakantie nu wel ten einde liep. Eens vragen aan mijn collage-chauffeur waarover het gesprek ging toen hij de passagier ’s middags weer naar huis bracht. 

Deze week in de omgeving diverse caches gezocht, voorlopig kunnen we vooruit: er zijn nog veel groene punten op de kaart die we nog moeten veranderen in smileys. De afgelopen dagen hebben we voornamelijk gezocht in de omgeving van Neede en dan met name in de Hoonte, waar we zagen dat havezate De Kamp (een aantal jaren van de gemeente overgenomen door de Nystaete Group onder leiding van Eric Nijkamp) nu eindelijk verbouwd wordt tot “congrescentrum”, er wordt nog een beheerder gezocht. 

De Hoonte is ook de buurtschap waar Gerrit Achterberg op (een deel van) een herenboerderij heeft gewoond. Mijn leraar Nederlands op de kweekschool had een paar stokpaardjes, ik heb dat hier geloof ik al eens vermeld. Een van zijn favoriete doordramobject was het gedicht “Herzelving” (je ziet ook "herzelfing") van Achterberg: 

Ik zie mij in de winkelruiten gaan. 
Er is geen duidingsteken meer
dat ik met hem heb uit te staan.
Ik groet u niet, vreemde mijnheer. 

Maar nu ik op mijn kamer zit
dwingt hij mij naar de spiegel en
zien wij elkaar zonder hem,
die ‘k in de straten achter liet. 

Mijn ex-leraar Nederlands heeft het gepresteerd om bijna een hele les te wijden aan dit gedicht en dan met name waarom de eerste regel een versvoet meer telt dan de andere. Moet wel indruk gemaakt hebben wanneer je je dit soort dingen na vijftig jaar nog herinnert. Dat onze Gerrit gewoon een misdadiger was die voor de moord op zijn hospita en het aanranden van haar dochter meer dan vijf jaar tbs uitzat in diverse psychiatrische inrichtingen, stikte van de persoonlijke problemen, een grote vriend van Koning Alcohol was en trouwde met een fanatiek lid van de NSB, werd met de mantel der liefde toegedekt. Neede speelde een belangrijke rol in zijn leven: meer dan de helft van het oeuvre van Achterberg is geschreven in zijn Hoontse periode (1944 – 1952). In 1949 verscheen zijn bundel “Hoonte”, waarvan hier het titelgedicht (en dan houden we er mee op):

Vlak voor het raam staat het boomtheater. 
Insecten trekken strepen langs de ruit
en vlinders buit’len om elkanders buit.
Een dikke duif vliegt in de groene krater 

van bladeren, een duiker onder water
en komt er later even oud weer uit.
Het leven, tegen dit decor gestuit
wordt speeltoneel ik kijk en staat er. 

Ik heb van de natuur nog nooit genoten
als hier op Hoonte in de Achterhoek.
Mariahoeve heet het hoge huis. 

Hier krijgt het ogenblik voldoende grootte
en achtergrond, een eeuwig open doek
voor de verbeelding van het paradijs. 

Op vrijdag trok de wind aan naar kracht 3 en zaterdag stortte in de loop van de middag de temperatuur in en waren we net voor de regen terug van ons rondje Neede (met uitbreidingslusjes). Na een kleine 60 fietskilometers konden we genieten van de druppels op de luifel. Ding nu wel scheef staan zodat er zich niet als eerder deze week een grote zak water vormde.

En zo werd het vanzelf maandag. Een dag om een trui aan te trekken en de sandalen in te ruilen voor sokken met dichte schoenen. Tijd om even naar huis te gaan. Het was weer mooi!