Als we alles vooruit hadden geweten hadden we de winterslaap van Puzzel gewoon verlengd. Inmiddels kun je bijna geen kant meer op: het een na het andere land sluit de grenzen. Ons voorjaarsritje naar het zuiden van Europa komt zo wel erg op de tocht te staan. Volgens mijn buurman (ook een camperaar) blijven er op dit moment alleen de Canarische Weilanden over, variant op Rundumhause en Balconia. We zullen zien. Het blikken hok is nu eenmaal uit de stalling gehaald en ontschorst. Het lijkt er op dat W nu met de handen in het haar zit (wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Corona's hand), maar dat is alleen maar letterlijk zo: ze wist dat ik een foto ging nemen dus moest een en ander gefatsoeneerd worden. Het resultaat tref je later in dit verhaaltje aan. Even terzijde: broerlief vroeg laatst wie er van ons tweeën tijdens de campertochtjes reed. Gevat antwoord van W: “we rijden beiden, maar B. stuurt” en daar is niets aan gelogen.
En vooruit: onze bijdrage aan coronavirusfoto's mag ook niet ontbreken. Een echte Smith Corona 4, geproduceerd tussen de twee wereldoorlogen. Deze Corona kreeg de aanduiding 4 mee omdat de machine vier rijen met toetsen had, de voorganger heette Corona 3 en je kunt inmiddels op de klompen aanvoelen waarom. Inderdaad: volstrekt nutteloze informatie.
zaterdag 7 maart: @ harreveld
“Als je komt oppassen kun je meteen een leuk plekje opzoeken voor de camper”. Twee dingen die het leven aantrekkelijk maken: oppassen op drie kleinkinderen en een leuk plekje op het landgoed van zoonlief, die op bijgaande foto druk bezig is om na het snoeien van enige bosschage het parkeerbordje in de grond te slaan, het bordje dat we juli vorig jaar kregen tijdens het vieren van de verjaardag van W aan zee (onderstaande foto). Oppassen dus! Toen de kleinkinderen in bed lagen zocht W al snel de warmte van het busje op (fijn dat de Truma het doet) en mocht ik wachten tot de feestgangers ruim na drieën in de nacht (niet meer geheel nuchter) thuis kwamen om vervolgens ook de lapjes in de camper op te zoeken. Geen probleem: heb gemerkt dat ik ook zittend achter mijn tablet kan slapen zonder dat mijn hoofd de hardheid van de keukentafel gaat testen.
woensdag 11 maart: hoog water
Tussen de maartse buien door een droog dagje. Ons oorspronkelijke plan om al reizend met de trein een museum te bezoeken toch maar in de ijskast gezet. Gewoon het gevaar niet opzoeken maar de fietsen in en op de bus pakken en de waterstanden gaan controleren. Eerst naar de Europakade in Tolkamer voor een zeer uitgebreide lunch en daarna naar het plaatsje Bronkhorst voor een fietstocht langs de IJssel.
Route moest aangepast worden want de pontjes over de IJssel zijn uit de vaart in verband met het hoge water. Na voldoende water gezien te hebben via de bossen van Vorden (langs het kasteel - zie foto) weer terug. Houten kont en blauwe ballen na 35 kilometer. Weer even wennen aan dat zadel. Accu’s vanwege het koude weer wel schrikbarend snel leeg: de hoogste tijd dat het warmer wordt!
vrijdag 13 tot zondag 15 maart: @ de brinkheurne bij winterswijk
Tijdens de laatste druppels van een regenbui (het was er maar eentje, maar die duurde van woensdagavond tot vrijdagmiddag) Puzzel ingeladen om een paar dagen in vrijwillige quarantaine te gaan. Camping de Vreehorst in het Woold had geen acceptabel plekje voor ons: camperplaatsen vol en met ons Acsikaartje nog 25 € per nacht (plus nog eens 2 x € 1,20 toeristenbelasting) te moeten betalen vonden we van de pot gerukt, dus doorgereden naar de camperplaats van camping Het Winkel in de nabijgelegen buurtschap Brinkheurne. Om vijf uur nog voldoende plek op de CP (kosten 10 €), daarna overstroomde de plaats: niet met water maar met witte dozen met een eveneens wit kenteken. Moest (schijn)veilig zijn want we hoorden dat aan de grens gecontroleerd werd, geen paspoort- maar temperatuurcontrole voor de verandering.
Als we de volgende morgen de ogen open doen is de zon al een tijdje wakker en vertrekken de eerste campers op weg naar Niemandsland. Dat liedje van Frans Bauer werd vrijdagmiddag gespeeld tijdens een crematie: “Er rijdt een trein naar niemandsland, hij is op weg naar het beloofde land. En onderweg hoor je de engelen zingen, ’t lijkt een droom dat hemelse gezang”. Kom de laatste tijd toch te vaak in het crematorium.
W op zaterdag even naar haar moeder en daarna samen een fietstochtje door de omgeving. De schrijver/dichter J.C. Bloem (1887- 1966) noteerde eens: “Wat is natuur nog in dit land? Een stukje bos ter grootte van een krant”. Hij zal dat ongetwijfeld niet in het Winterswijkse opgeschreven hebben. Bos in overvloed. Bijvoorbeeld in de Bekkendelle, Bekendelle op zijn Nederlands. Komt van Beek en Dal. Ergens las ik dat de Bekkendelle een “beekbegeleidend loofbos” was. Mooi gevonden. De Boven-Slinge, die zo’n 20 kilometer verder in het Duitse land ontspringt, meandert door het natuurgebied. Het kan erg nat zijn in dit gebied en dat was nu ook het geval na al die overvloedige regen. W heeft hier in de loop der jaren regelmatig een ijsvogeltje gespot. Ik één keer: een dood exemplaar.
Nieuw was de waterpassage in de “Weg om Ros en Lintum”, inmiddels een geliefde hindernis tijdens mountainbiketochten. De bovenste van de drie foto’s is gemaakt door de “Twitterende wijkagent buitengebied” Willem Saris, de andere twee door een zekere B.N.
Normaal fietsen we van knooppunt 21 naar 19, deze keer net andersom. Je ziet dan werkelijk andere dingen, in dit geval de eerste fietsbank van Nederland. Toen ik op internet wat meer informatie zocht bleek dat de bank er al sinds mei 2017 staat. Nooit opgevallen. De bank is ontworpen door Grijsen Park & Straatdesign Winterswijk en wel “volledig volgens de circulaire economie”. Vertaald in eenvoudig Nederlands: afval hergebruiken voor nieuwe producten. Een heel bijzonder bankje gemaakt van afgedankte fietsen en houten planken.
De lente komt er aan. Veel bloeiende Forsythia maar ook een uitbundige bloesemboom. Volgens de app Plantnet keken we naar alle waarschijnlijkheid naar een Prunus cerasifera Ehrh met als Nederlandse vertaling kerspruim. Een naam van niks, volgens W: “iets is een kers of een pruim, dubbelop is veel te verwarrend!” Waarvan akte.Volgens mij (maar wie ben ik?) hoort een kers ook tot de prunusfamilie net als de pruim, maar dat geheel terzijde. Leuk gespreksonderwerp onderweg dus. Na exact 32,3 kilometer waren we weer “thuis”. Fijn tochtje en wederom een paar nieuwe dingen gezien. Kacheltje aan en in de avondstand.
Zondag stond in het teken van "kleine broer die 65 wordt". Op naar Groenlo, heerlijk met de wind achter. De terugweg was echter windje 4 pal op de neus. Fijn 32 kilometer gefietst. Tegen vieren weer naar ons stenen huis. W vond dat er nog niet genoeg bewogen was en nam de fiets. De Achterhoek blijft mooi.
Mooi weekend. Het voelde wederom goed met zijn drietjes: W, Puzzel en ik.
Zo, deze winter - die eigenlijk geen winter genoemd mag worden – zit er ook weer op. Tenminste als je af mag gaan op de Lichtenvoordse IJsbaanvereniging die inmiddels het water van haar baantje heeft laten weglopen. Volgens mij is er geen enkele vorm van ijsvorming geweest de afgelopen maanden.
Puzzel is inmiddels van stal en heeft haar eerste tochtje van dit jaar (bijna) achter de kiezen. Lag er gisteren vroeg in, dus vanmorgen ook vroeg er weer uit. De zon moet nog wakker worden, vooropgesteld dat ze zich laat zien vandaag en met een grote bak sterke koffie probeer ik me op een enigszins acceptabel dagpeil te brengen. Als de koffie daar beland is waar het zijn heilzame werk moet doen wordt het tijd om te schrijven. “Ik hou van schrijven in de ochtend, als de dag nog schoon is”. Aan de aanhalingstekens kun je zien dat de uitdrukking niet van mij is. Zag hem in de Gelderlander een paar weken geleden in een stukje van Thomas Verbogt. En ja, vaste en minder vaste lezers, ook dit jaar zal ik tijdens het reizen proberen in een stukje de dag na te mijmeren. Bedenk bij het lezen van mijn stukjes dan wel dat ook irrelevante kennis waardevol kan zijn. Bijvoorbeeld een cryptogram dat ik onlangs onder ogen kreeg: woord van 12 letters zonder klinkers. Anwoord aan het eind van dit dagverslag.
De kachel snort op 21, een volmaakte stilte om me heen (maar dat komt ook omdat ik geen gehoorapparaat in heb), dus laat de eerste woorden maar komen. Ook als niemand mijn verslagen leest heb ik altijd nog wat om na te genieten als ik in het bejaardentehuis zit, samen met mijn fotojaarboeken.
maandag 2 maart: @ den helder
Op naar Den Helder om eindelijk eens het Marine Museum te bezoeken (morgen dan want een zichzelf respecterend museum hoort op maandag de deuren gesloten te houden). Op aanraden van mijn achterblijvende wederhelft (want andere verplichtingen) wel via een “mooie” route, dus over de dijk van Lelystad naar Enkhuizen – ook bekend onder de namen Houtribdijk en Markerwaarddijk. Kleinzoon Q die, net als zijn grootvader, een fascinatie heeft voor wegnummers noemt deze weg eenvoudig de N307, een 26 kilometer lange dam waarvan het laatste gaatje gedicht werd in 1975 en oorspronkelijk aangelegd ten behoeve van de inpoldering van de Markerwaard. Deze IJsselmeerpolder is er nooit gekomen, in 2003 is besloten om definitief van de aanleg af te zien. Het resultaat? Het Markermeer, volgens deskundigen een “dode bak water” dat langzaam dichtslibt. Men probeert er wat aan te doen, onder meer door de aanleg van de Marker Wadden, maar hierover een andere keer meer. De foto van de Houtribdijk is geleend.
De N307 vormt de scheiding tussen het Markermeer en het IJsselmeer. Om van de ene waterplas in de andere te komen moeten schepen gebruik maken van sluizen. Laat nu één zo’n sluis een hele bijzondere zijn: het naviduct Krabbengat bij Enkhuizen. Het is een aquaduct waarbij zich in de waterloop een schutsluis bevindt. De weg gaat dus letterlijk onder de sluis door. Wist het niet, weer wat geleerd. Ook onderstaande foto's zijn geleend.
Camperplaats Willemsoord, mooie plek pal naast het Marine Museum. De regen tikt op het dak en tegen de ramen. Ik lees wat, sluit de ogen een tijdje en verder doe ik waarvoor ik hier ben: niets dus. Om het verschil in beleving duidelijk te maken twee foto’s: eentje van maandag en eentje van dinsdag.
V: 146.952; A:147.194
Temperatuur: rond de 6 graden; druilerig weer
Antwoord cryptogram: “zandweggetje”
dinsdag 3 maart: @ den helder
De Gelderlander heeft een paar keer per week een cryptofilipine waar dan uiteindelijk een spreuk uit komt rollen. Op 27 februari was het een citaat van Seneca: “Velen zijn reeds dood voordat ze beginnen te leven”. Gelukkig kwam ik heelhuids onder de lapjes vandaan om aan de uitvoering van een andere spreuk te beginnen: “Elke nieuwe dag is een leeg blad in je boek, maak er een mooi verhaal van”.
Inderdaad, het begint een wat zweefteverig geheel te worden. Overigens niet zo erg als wat ik in een camperblog tegenkwam deze winter:
“Er zaten meer weerstanden in mijn koppie en dat had invloed op mijn lijf, wat weer pijn begon te doen en de nachtrust verstoorde. Ik kon de oefeningen uit AnderLevenTraining oppakken en daarmee weer de opwaartse lijn inzetten. Mijn verzet tegen sommige mensen en ervaringen in het leven veroorzaakt pijn, letterlijk en figuurlijk. Stoppen met die weerstand, dat is het ontwikkelingsproces…. Laat dit nu precies zijn waar zelfrealisatie om draait!”
Mijn zelfrealisatie bestond deze ochtend uit een bak koffie en een zondagontbijtje op de dinsdag, want: gebakken eieren en was dus een stuk aardser van aard. Na de verplichte nummertjes (de dagelijkse Sudoku, de Solitairuitdaging en de spellingsquiz – van het niveau weifel je of twijfel je?) kon ik me opmaken voor een bezoek aan het Marine Museum. Geen kip te bekennen deze week (geen vakantie en de onderzeeër was wegens onderhoud gesloten), dus op mijn dooie gemakkie eerst een studie gemaakt van de geschiedenis van de Nederlandse Marine (veel schilderijen en schepen-op-schaal) en later in het tweede gebouw een overzicht van de geschiedenis van de werf. Je bent zo een paar uur verder. Lang leve de museumkaart.
Een wandeling over Willemsoord maakte het bezoek aan Den Helder af en omdat de zon vond dat ze zich genoeg van haar beste kant had laten zien en overging in vloeibare vorm heb ik de rest van de dag in mijn blikken blokhut doorgebracht, waar – eenmaal de oren uit – de oogleden een andere positie gingen innemen en tussen de laatste regentik op het dak en de eerstvolgende die ik hoorde zo maar twee uur tijdsverschil zat. Hoezo een slot op de activiteitsspieren?
Temperatuur: rond de 6 graden; eerst zon, later regelmatig een buitje
woensdag 4 maart: afsluitdijk, paterswoldse meer en bentelo
Appje van mijn wederhelft: ga eens kijken hoe de camperplaats aan het Paterswoldse Meer eruit ziet. Tuurlijk doen we dat, maar eerst de Afsluitdijk over. Wel langzaam aan (want matrixborden) over de 32 kilometer lange dijk die in 1932 gereed kwam. Nu is er sinds dat jaar wel het nodige veranderd, niet alleen aan de dijk en de weg, maar de laatste jaren wordt het heftiger: de zeespiegel stijgt en de bodem daalt. Om ervoor te zorgen dat we in ons land droge voeten houden moet de Afsluitdijk flink op de schop. Met 75.000 speciale blokken van zo’n 6.500 kg elk wordt de dijk verhoogd, er wordt een nieuwe asfaltlaag aangebracht, er komt een vismigratierivier bij Kornwerderzand, betere sluizen en een fiets- en wandelpad met zicht op de Waddenzee. Op naar de Nieuwe Afsluitdijk.
Er wordt dus veel geknutseld aan de dijk (vanaf 2019 tot pak hem beet 2023). Een van de gevolgen is wel dat het fietspad over de dijk is afgesloten. Geen nood: Arriva zet speciale fietsbussen in om je van Kornwerderzand naar Den Oever (of andersom) te brengen. Praatje gemaakt met een Zware-Van-Nelle-rokende chauffeuse die vertelde dat ze in het zomerseizoen (1 maart – half november) 12 uur per dag rijden, dat er nu niets te doen is, maar in het weekend en de vakanties dringen: er kunnen maximaal 18 fietsen en 30 personen mee. En dat alles gratis en voor niks.
Ik trof de bus en de chauffeuse bij Kornwerderzand aan waar ik eigenlijk een bezoek aan de kazematten wilde brengen.
Stelling Kornwerderzand is de enige West-Europese stelling die de Duitsers tijdens de Blitzkrieg heeft weten tegen te houden. Het bombardement op Rotterdam zorgde ervoor dat de stelling na een paar dagen toch prijsgegeven moest worden en de Duitsers over de Afsluitdijk naar Noord-Holland konden marcheren. “Een bezoek wilde brengen”, inderdaad: tot april alleen geopend voor groepen op afspraak. Reden om nog een keer terug te komen en dan meteen het Wadden Center te bezoeken. Meer informatie: www.afsluitdijkwaddencenter.nl. Misschien nog een paar jaar wachten tot alle werkzaamheden afgerond zijn? De foto van het Wadden Center in het avondlicht is geleend.
Een mooi ritje over de rest van de A7 naar Groningen en vervolgens naar Parking Paterswoldse Meer De Leijte (Campercontact 28.257) nabij Haren. Mooie camperplaats gelegen aan de zuidoever van het meer. Toiletten tijdens het strandseizoen, nu dus hermetisch gesloten. Afvalwater lozen is ook mogelijk en dat allemaal gratis. Nu stonden we er met zijn drietjes, op mooie dagen zullen de zes plaatsen wel erg snel allemaal bezet zijn.
Beetje te vroeg om nu al te stoppen, dus via de Hunebed Highway richting Twente. Nog een aardig ommetje vanwege een ernstig ongeval op de N36 en tegen half vijf kon ik op campercamping De Bentelose Esch (Campercontactcode 50.505 en altijd hoge waarderingscijfers) de vaat van een paar dagen wegwerken, het water aanvullen en meer van dat soort huishoudelijke karweitjes. Uitvoerige babbel met John, de eigenaar en vervolgens op internet feiten en weetjes opzoeken over dit korte tripje. Ook nog even een artikel uit de Volkskrant (7 december 2019) gelezen met als titel “het seksleven van de paling”, dit naar aanleiding van de aanleg van de vismigratierivier bij Kornwerderzand. Je komt heel wat te weten op zo'n reisje.
V: 147.194; A: 147.500
Temperatuur: 6 – 11 graden; regelmatig zon, af en toe de ruitenwissers aan
donderdag 5 maart: @ home
Vandaag het kleine huishouden maar weer inruilen voor het grote. Er zullen volgens Google Maps nog 36 kilometer op de teller bijgeschreven worden. Conclusie: alle systemen werken dus we kunnen over een paar weken “zonder poespas naar de tapas” (is de titel van een boek van Roos Boum). Maar voor die tijd is het devies “soms thuis en vaak on-the-move”.
