puzzel bij de dokter

Soms gaan dingen kapot in ons busje. Nee, beter geformuleerd : alles gaat stuk, het is alleen de vraag wanneer! En als het dan gerepareerd wordt, blijkt het nog niet te functioneren. Neem nu als voorbeeld onze zonnepanelen. Niet die op het dak van ons huis, die blijken zelfs bij slecht weer nog te produceren en hebben inmiddels Corry, Dudley, Eunice en ook Franklin overleefd. Nee, het gaat om de panelen op het dak van Puzzel. Weggewaaid op de autosnelweg van Berlijn naar Hannover, halverwege vorig jaar, kwestie van verkeerd lijmen of zo door de camperboer uit Emmerik zeven jaar geleden. Nieuwe paneeltjes op het dak een paar weken na het grote verlies. Bleken dus tijdens onze najaarsreis helemaal niet te functioneren. Kom je pas achter als je ze nodig hebt, dus wanneer je niet aan de paal staat, geen afstanden maakt en de zon op je dak tettert. Denk je dat ze de nodige vonkjes gaan produceren die de accu's weer vol laten lopen. Verkeerd gedacht. Ondanks het feit dat de reparatie in de papieren liep en wel zodanig dat je nog net geen persoonlijke lening bij de leverancier hoefde af te sluiten, je met een pinpas en een bloedend hart op het nippertje kon betalen en de paneeltjes aan de buitenkant heel mooi oogden. Je snapt het al: ze werkten niet. Als ze dan later bij de camperboer vragen of ik zelf mijn knutselhanden heb gebruikt, weet je dat er een monteur zeer knullig aan het fröbelen is geweest. De gedachte alleen al dat ik mijn vingers vuil maak aan iets technisch! Ook een kwartier in rekening gebracht voor “een blik werpen op de omvormer” en er vervolgens niks mee doen. Eigenlijk hoeven er maar drie dingen in de bus te functioneren: het gas (koken en verwarming), de motor (je wilt toch van A naar Beter kunnen) en het elektriek. Want wees eerlijk: uiteindelijk wil je toch ook tijdens je reis gebruik kunnen maken van die dure elektrische heggenschaar? De eerste twee items werken (het gas en de motor), nu de derde nog (het elektriek). Herkansing voor Wisselink Campers in Lichtenvoorde dus. Klusje(s) inmiddels geklaard. Vage verhalen over verborgen regelkastjes, doorknallende zekeringen en duizend maal excuses. Merendeel onder garantie gerepareerd, maar er kon voldoende nieuw leed in rekening worden gebracht om toch nog een leuke rekening te kunnen opstellen. Hoogste tijd voor een “goldstar day”: een dag waarop je geen geld uitgeeft.

De winter is (bijna) vergangen, al is de maand mei nog niet in zicht. Schoot me net even te binnen, zo’n lied dat we vroeger mochten leren (ik geloof op de kweekschool):

Die winter is vergangen
Ik zie des meien schijn
Ik zie die bloemkens hangen
Des is mijn hart verblijd
Zo ver aan genen dale
Daar is ’t genoeglijk zijn
Daar zinget die nachtegale
Also menig woudvogelkein

Iets met August Heinrich Hoffmann von Fallersleben of zo. Nou ja, winter? Beetje storm, weinig wit. Maar we gaan de goede kant op: ik zie weer velden vol krokussen in de omgeving. En de tijd die we dan winter noemen zijn we ook weer zonder kleerscheuren doorgekomen. Weliswaar op het nippertje, want kon nog net de inschrijving van het NK Tegenwindfietsen bij de Oosterscheldekering begin februari intrekken. Was sneaky door W aangemeld. De weersvoorspellingen waren huiveringwekkend veelbelovend. Weercijfer: 1. Verwachte hoeveelheid neerslag: 16 millimeter. Gevoelstemperatuur: 3 graden. De belangrijkste prognose: zuidwestenwind, kracht 7 tot 8; pal op de kop dus. Zie dan maar eens de lokroep van de elementen te weerstaan! Ik kon het! Afbeelding en gegevens: Metronieuws.

De reden dat Puzzel uit de stalling gehaald werd, is uniek te noemen: we nemen het busje mee als vervoermiddel naar Tsjechië, waar we met de kinderen en de kleinkinderen iets meer dan een midweekje gaan skiën. Is bijna 25 jaar geleden dat ik op de latten heb gestaan, met uitzondering van een middagje indoor-op-de-bek-vallen in het Ruhrgebied. Willy heeft wat meer ervaring door haar jaarlijkse schoolreisje naar Oostenrijk. Rijden met het busje maar slapen doen we heel decadent in een vakantiebungalow. Binnenkort meer hierover in dit theater. Na de wintersport hebben we nog een weekje om te klungelen om uiteindelijk op 14 maart (kunnen we nog net even vervroegd stemmen) naar het zuiden af te zakken. Tweede kleinkind maakte een mooie tekening die dit jaar onze mobiele woonruimte mag versieren, let op de woorden in het blauw: “gaat mee naar Tsjechië”.

Boodschappen doen dus om het voorraadniveau in ons Puzzeltje weer op peil te brengen. Kijkt een buurman in mijn goedgevulde Lidl-karretje en zegt “Je lijkt wel een Doomsday Prepper!” en laat mij in complete verwarring achter. Nooit van gehoord van die term, dus wist niet of de goede man me aan het uitschelden was of me juist wilde bemoedigen. Doomsday kan ik dan nog wel thuisbrengen, iets van “dag van het laatste oordeel” of zo. Thuisgekomen was Google weer eens mijn beste vriend. Het blijkt dat Doomsday Preppers zich voorbereiden (prepareren) op de dag zoals de wereld die we kennen tot een einde komt. Een afkorting die je in dit verband tegen kunt komen is SHTF, hetgeen staat voor “Shit Hits The Fan” (letterlijke vertaling “poep raakt de ventilator”). Zoiets als de inval van mannetje Poetin in de Oekraïne dus of in ruimer verband “het moment dat alles in de soep loopt en mis gaat”. Volgens een cartoon in de Gelderlander mogen we het mondkapje thuislaten als we maar een helmpje opzetten.

En zo is er dus een einde gekomen aan een periode van relatieve inactiviteit, wordt ons leven weer een hele grote blij en gaan we opnieuw grensoverschrijdend bezig. Afstand en tijd krijgen weer een andere perceptie. Get our asses in high gear! We hebben drie maal een prikje gehad, mag dus aannemen dat onze oormerken prima in orde zijn en we overal min of meer vriendelijk zullen worden ontvangen.

Ook dit seizoen zal ik proberen op gezette tijden min of meer luchtige en voor mijn lezers en lezeressen aantrekkelijke stukjes aan het toetsenbord te ontworstelen. Mocht ik af en toe in herhaling vallen (omdat ik een of andere zinsnede al eens eerder heb opgelepeld), moet je dat maar voor lief nemen. En mocht ik een keer niet te vrolijk zijn, maar gewoon een portie levensellende over je uit willen storten, dan scroll je maar snel naar de volgende alinea of je kijkt (net als vaste plaatjeskijkster C te L) alleen maar naar de foto’s die ongetwijfeld zullen volgen.

Nu eerst maar eens naar Tsjechië en kijken op we zonder gebroken botten terugkomen.